“Black Box: First Movement is een interdisciplinaire performance waarin de theatertechniek zelf de hoofdrol speelt. In deze dans van door-draaiende volgspots, openslaande gordijnen en omvallende standaarden wordt er gecomponeerd met alles wat al in de zaal ligt, maar normaal niet gezien wordt.”

Interdisciplinair regisseur Anna Verkouteren Jansen doet technologisch onderzoek binnen het audiotheater. Met het doel een ‘dramaturgie van de zintuigen’ te ontwaren, duikt ze in 3D-geluidssoftware, hackt ze een massagestoel én opent ze een 0909-telefoonlijn. Haar werk gaat over de troostende kracht van onze verbeelding. Ze mengt theater- en filmcodes met installatiekunst- poëzie- en muziekcodes, met het doel de kijker een zo intiem en immersief mogelijke ervaring te geven. Inhoudelijk focust ze zich hierbij op de ‘dramaturgie van de zintuigen’, waarbij ze alle theatrale middelen in wil zetten als onderdeel van een partituur, zodat het publiek met het lichaam kan gaan kijken en de ratio kan loslaten. Ze zet technologie en vervreemdende elementen in, in de hoop het publiek een magisch moment buiten de realiteit te laten beleven, om specifieke emotie en vervreemding op te roepen.

De familievoorstelling Lach niet gaat over geluk, angst en vriendschap. Bo en Teun wonen in een dorp waar niet gelachen mag worden. Dit, omdat er in het verleden iemand gesneuveld is door de slappe lach. Hierdoor is men lachen gaan zien als iets gevaarlijks. Iets waar je in kunt blijven hangen. Als voorzorgsmaatregel heeft men besloten dat lachen daarom verboden is. Een voorstelling vol humor, beweging en interactie, voor iedereen vanaf 4 jaar.

Een man, achtervolgd door de oorlog, brengt de oorlog naar zijn huis. Paranoia is de eerste toneelbewerking van de novelle van W.F. Hermans uit 1948. Het stuk – intiem uitgevoerd in de stijlkamer van een grachtenpand (The Merchant House galerie) – verbindt Hermans’ meeslepende novelle met onze tijd. Hoe leven we met geweld? Hoe leven we met elkaar?

BANG is een solovoorstelling geschreven, gemaakt en gespeeld door Hanneke van der Paardt, in samenwerking met Gillis Biesheuvel. BANG gaat over angst, trauma, familie en opgroeien. Het gaat over afstand nemen en reflecteren en over juist níét reflecteren en gewoon dingen gaan dóén. Niet alles hoeven snappen maar doorbewegen, naar buiten gaan, gaan sleeën in de sneeuw. Geworteld in het werk van kunstenaars die over hun leven schrijven, zoals Nicolien Mizee en Joan Didion, gaat Hanneke op zoek naar taal en vorm om de dingen die gebeurd zijn te begrijpen.

Eddie the Eagle is een voorstelling over de slechtste skischansspringer aller tijden gebaseerd op een waar gebeurd verhaal over een stukadoor die besloot als eerste Brit ooit mee te doen aan de Olympische Spelen op het onderdeel schansspringen. Hij was ongelooflijk slecht maar kwalificeerde zich toch voor de olympische spelen en sprong daar naar een Brits record. De voorstelling is een ode aan het falen: Een portret van een antiheld die ‘succesvol’ zijn in een totaal nieuwe context plaatst. Eddie the Eagle is een moderne Icarus, niet bang om te vliegen maar ook niet bang om neer te storten.

“Wij huilen samen wordt een verbale battle tussen een man en een vrouw. Ze vechten hun perverse relatie uit met inzet van alles wat op het toneel beschikbaar is. De blik van de toeschouwers zweept ze op elkaar af te troeven met slinkse punchlines en emotionele voltreffers. Ze vechten tot ze breken.”

De Dode Baby Voorstelling is de derde soloperformance van Sofie Kramer. We aanschouwen Lodewijk, de dode baby op sterk water die op wonderlijke wijze haar bezit werd en een pijnlijke herinnering opriep. De aanleiding voor een confronterende lecture performance over de controledrang van de mens.

Monstrum is an immersive, participatory bedtime story that takes the audience on a journey back to childhood fears of monsters in the shadows to rediscover what these creatures were, where they came from, and what they warned against.

Kunstenaarsduo BetweenTwoHands onderzoekt waardoor de hedendaagse mens van zichzelf, de ander en de omgeving vervreemd. Tegelijkertijd doen ze praktijkonderzoek naar het vervaardigen van automata en hoe deze enerzijds vervreemding kunnen verbeelden en anderzijds verbinding kunnen bewerkstelligen.

‘Rebuilding the City’ is a hybrid form that consists of conversation, performance, and social intervention, guided by the Biblical story: ‘the Tower of Babel.’

Emma Sulkowicz (hen/hun) werd in 2012 seksueel misbruikt door Paul. Toen Emma een melding maakte van dit misbruik werd hen vriendelijk afgewezen wegens te weinig bewijs. Te weinig bewijs, mijn lul! Wij hebben genoeg gevonden. Kom maar kijken.

Be Romy is een begaafd taalvirtuoos die zich bekwaamt in de cross over- cultuur van podium genres, zoals theater, spoken word, comedy en het (door hem zelf in het leven geroepen) genre ‘Stand Up Poetry’. Met name zijn combinatie van comedy met spoken word is in Nederland uniek.

‘Rotterdam aan Zee’, een theatrale evacuatie: een immersieve voorstelling over klimaatverandering in en rondom een rijdende bus.

Een Zieke Staat van Zijn wordt een toneeltekst over kritisch denken en het punt waar dit omslaat in een allesverzengend wantrouwen dat de samenleving ontwricht. Gebaseerd op Molières laatste werk schrijft Blauwdruk wederom een Barok-Futuristische tekst over een aangrijpend actueel thema.

Geïnspireerd door de BLM-movement die de laatste jaren steeds meer momentum heeft gekregen gaan in GOUD VOOR WIE vier kunstenaars met verschillende culturele achtergronden op onderzoek uit. Zij buigen zich over dezelfde vraag: Wat voor invloed heeft het kolonialisme op mijn achtergrond?

In een grimmig café zitten drie stamgasten. Ze zitten hier al even, maar hoe lang is onbekend. Verdoemd om tot in de eeuwigheid samen te zijn worden ze geconfronteerd met hun grootste kwelling, de Ander. ‘Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann’ is een kritische herinterpretatie van Sartre’s ‘Huis clos’.

Twee jonge mensen die zich door een moeras van wereldse complexiteit en complottheorieën heen worstelen om hun pizza’s op tijd te kunnen bezorgen. In een tijd waar fake news en complottheorie als waarheid wordt gezien is het tijd om de verdwaalde mensen niet uit het oog te verliezen.

Kay Slice is op een missie: Zijn muzikale roots en cultureel erfgoed laten
samensmelten. Dit project is een soundtrack van zijn leven en
verlengstuk van zijn identiteit.

Collectief UMAMI krijgt een bijdrage voor ‘The Bear in the Room’.

Met The Bear in the Room wil collectief UMAMI voor Café Theater Festival een beeldende, muzikale en interactieve performance maken over het menselijk verlangen naar contact, waarin zowel performer als publiek de hierbij komende sociale ongemakkelijkheden leert te omarmen en zelfs te vieren.

Luna Joosten krijgt een bijdrage van Amarte voor haar voorstelling ‘Ik had toch iets meer verwacht van een aardbeving’.

Ik had toch iets meer verwacht van een aardbeving. Een fysieke voorstelling over drie brandweermensen die verlangen naar een ramp en zich moeten verhouden tot hun pak, elkaar en katten in bomen. Een onderzoek naar de redder in de 21e eeuw.

Stan Vreeken krijgt een projectbijdrage voor Oeirapoeroe.

Stan Vreeken onderzoekt in deze muzikale voorstelling het liefdeslied in al haar facetten. Hij vertelt het sprookje van Oeirapoeroe – een jongen die zich voor de liefde laat veranderen in een vogeltje. En hij laat zien dat diep in onze taal liedjes verborgen liggen: liedjes van liefde en oorlog.

Radicale Gezelligheid krijgt een ontwikkelbijdrage van Amarte.

St. Radicale Gezelligheid serveert Misschien een laatste maal

Tien gasten worden uitgenodigd om samen te dineren en te spreken. Aan de hand van (drank)spellen en denkoefeningen wordt het gesprek op gang gebracht. Over het mooiste uitzicht dat we ooit zagen, stoffelijk overschot en faceswappen met een dode. Over wat we doen, en nalaten.

De gastvrouwen van St. Radicale Gezelligheid serveren, onder het genot van wijn en frietjes, de sterfelijkheid. Zij reflecteren met u op het leven en de lege plek, die we allemaal ooit aan tafel zullen achterlaten.

Opdat we met een volle buik en als Broeders in de Dood onze weg voortzetten.

Drag theatershow gebaseerd op ‘lipsync storytelling’. Grappig, aangrijpend en character-driven, Indie Nile’s Lipsync Theater combineert spoken-word met pop songs. 8 verschillende shows at Club Church, elke 2 weken een nieuwe show dealing over thema’s als liefde, geld, verslaving en nog veel meer.

Bekijk Indie Nile op You Tube.

Xenia Perek & Arthur Guilleminot ontvangen een bijdrage van Amarte voor de ontwikkeling van hun project PC Dreams.

“Trans-epochal visual monodrama about dreams, fantasy and larger than life bliss of expression.

Mixing style from XVII – on, performance artist Xenia Perek impersonates five subversive, radical and improbable characters that form a constellation of a climactic experience. Through atmospheric installation, and outrageous detailed costume by artist Arthur Guilleminot, PC Dreams is a multidisciplinary and multidimensional experience.”

Travis’ Patrimonium is een reactie op het geprezen A Raisin in the Sun van Lorraine Hansberry, waarin zwarte identiteit in het Westen een centrale rol speelt. Het is het vierde stuk binnen de internationale Raisin-Cycle. Eerder vertaalde Esther A Raisin in the Sun, Beneatha’s Place en Clybourne Park.

Bregt van Deursen heeft een projectbijdrage van Amarte gekregen voor haar bijzondere voorstelling Herstelwerkzaamheden.

‘Drie jonge vrouwen ontrafelen Murphy’s Law. Zijn sommige dingen daadwerkelijk onontkoombaar? En leg je je daar dan bij neer, of is een herkansing mogelijk?’

Een project van:

Jip van den Dool & Marieke Giebels
Eindregie: Mads Wittermans

In “A HORSE WITH NO NAME” ontmoeten we een koppel dat iets vreselijks heeft meegemaakt, maar dat niet onder ogen durft te komen.
Zittend in een houten constructie, gewapend met verteldrift, oerverhalen uit de Trojaanse oorlog en een kapotte platenspeler, zullen zij explosief uit hun cocon losbreken en uiteindelijk hun pijn in zachtheid omarmen.

PR Beeld: Tom Jager

Foto: Ruud Pos

Grenzeloos Geluid heeft een projectbijdrage gekregen voor hun audiovoorstelling Worming-up!

Makers: Esther Duysker en Pascal van Hulst
Acteurs: Wil van der Meer, Samora Bergtop en Sanne Vanderbruggen Creatief producent: Tjitske Mussche/Oorzaken

Worming-up! is een audiovoorstelling voor kinderen van 8- 12 jaar. Zet je koptelefoon op, zak onderuit en luister onder de bomen naar het avontuur van Mama Aisa. Mama Aisa is een stokoude boom die zwaar in de problemen komt door een brutale specht. Kunnen de luilekkerluisteraars een handje helpen om Mama Aisa in leven te houden?

Theatermaker Sofie Kramer ontving een projectbijdrage voor haar paaldansperformance A Pole Tragedy.

Sofie Kramer: A Pole Tragedy is een paaldansperformance geïnspireerd op Euripides’ beroemde offertragedie Iphigenia in Aulis, waarin ik op zoek ga naar (seksuele) autonomie en lichamelijke zelfbeschikking in een door mannen gedomineerde wereld. Het duet tussen mijn vrouwenlichaam en de paal balanceert op de paradoxale rand van een feministische aanklacht tegen het patriarchaat en een uit de hand gelopen verkrachtingsfantasie. Is dit zelf-expressie of zelf-objectivering?

Sofie Kramer (1990) is theatermaker, performer en schrijver en studeerde in 2019 af aan de regie-opleiding van Toneelacademie Maastricht. Vanuit haar grote liefde voor muziek en beeldende kunst ontwikkelde ze tijdens haar studie een eigenzinnige, sterk beeldende theatertaal waarin muzikaliteit en lichamelijkheid een belangrijke rol spelen. Het vechtende lichaam is een terugkerend thema in haar werk: het lichaam dat vecht tegen de tijd, tegen de zwaartekracht, tegen de blik van de ander. Dat gevecht laat ze zien in grillige, vaak interdisciplinaire performances waarin het experiment centraal staat.

Menzo Kircz ontving een projectbijdrage voor zijn project Kokanje.

In den beginne is er meestal niets, het is vlak daarna dat het rommelig wordt. Kokanje is een meerdaags, interactief podiumkunstenproject dat het midden houdt tussen een theatrale installatie, een happening en een voorstelling waarbij in meerdere dagen van afvalmateriaal een nieuwe wereld gebouwd. Een bewegend landschap waarin het publiek niet enkel toeschouwer maar ook medemaker is.

Een missverkiezing van tranen is een ode aan het verdriet. Een tranentrekkende voorstelling door en met Rosita Segers en Max Laros, over het vormgeven van je eigen pijn en het toe-eigenen van die van een ander.

Jasper van der Pijl en Bram Walter (alumni ArtEZ toneelschool) maken onder begeleiding van Jan-Paul Buijs (Circus Treurdier) een absurdistische toneelbewerking van het horrorverhaal The Unnamable, van H.P. Lovecraft. De focus ligt op personages die driftig en obsessief mysterieuze toestanden uitpluizen om de waarheid te achterhalen en als gevolg daarvan oog in oog komen te staan met monsters die letterlijk onbeschrijfelijk zijn. Het stuk draait om de vraag wat we met onze angsten moeten als de poging ze uit te bannen of te overwinnen alleen maar tot meer angst leidt.